Kot syjamski jest obok kota perskiego jedną z najstarszych i najbardziej znanych kocich ras. Korzenie tej rasy wywodzą się z Azji południowo-wschodniej, konkretniej mówiąc z Syjamu, dziś Tajlandii. Tam koty syjamskie czczono jako koty świątynne. Pod koniec XIX wieku pierwsze koty syjamskie dotarły do Anglii i były tam hodowane jako koty rasowe. W 1892 został im przyznany pierwszy standard rasy. W latach 30’ XX wieku rasa rozprzestrzeniła się na inne europejskie kraje. Koty syjamskie są kotami średniej wielkości. Posiadają smukłe ciało, długie nogi i małe łapki. Waga dorosłej samicy wynosi 3—4 kg, kocury ważną od 4 do 5 kg. Klinowatą głowę przedłużają stojące pionowo, szeroko rozstawione uszy o szerokiej nasadzie i wąskich szpicach. Charakterystyczne dla kotów syjamskich są także głęboko niebieskie migdałowate oczy, osadzone nieco na skos. Syjamczyki są półalbinosami, ich organizmy produkują niewielkie ilości melaniny. Kocięta rodzą się białe, dopiero po dwóch tygodniach pojawia się na ich sierści charakterystyczne dla tej rasy znakowanie „seal-point” w kolorze czarnym i brązowym. Reszta sierści pozostaje biała lub kremowa. Jest ona krótka, posiada cienką warstewkę podszerstka i przylega gładko do ciała kota.